De 5... Dingen die het Palace Hotel tot een must-see maken

Een duur hotel bouwen, kost veel geld: daar weet William Ralston alles van. De rijke bankier en investeerder in San Francisco wilde het chiqueste hotel ten westen van Chicago neerzetten en gaf opdracht tot de bouw van het Palace Hotel. Alsof dat alleen nog niet duur genoeg was, besloot hij ook nog eens regelmatig de bouwplannen aan te passen met de nieuwste snufjes en de meest prachtige materialen. Gouden kranen, marmeren vloeren en een behekste doos die je van vloer tot vloer brengt, wat we tegenwoordig een lift noemen, werden allemaal aan het gebouw toegevoegd. En dan maakte het natuurlijk allemaal een flink stuk duurder, en Ralston brandde snel door zijn persoonlijke tegoeden heen. 

Toen hij geen geld meer had om de bouwvakkers te betalen, besloot hij een beroep te doen op zijn mede-bankiers en om een lening te vragen. Dit hotel was immers goed voor de hele stad; iedereen zou ervan meeprofiteren. Daar dachten alle banken, inclusief Ralstons eigen Bank of California, echter anders over. Het project was te duur, te exorbitant en vooral te riskant om in te investeren. En dus deed Ralston in het geniep maar een greep uit de kluis van zijn eigen bank. 'Er ligt zo veel geld in, niemand mist dat kleine beetje dat ik eruit haal', dacht hij. En dat was ook zo. Dus een paar weken later deed hij het opnieuw en betaalde met dat geld de werknemers uit. 

In 1875 waren de gouden tijden in San Francisco echter voorbij en besloten mensen hun geld wat meer op te nemen bij de banken. En toen kwam de diefstal van Ralston aan het licht. Een flink schandaal volgde en nog geen dag later verdronk de populaire bankier tijdens een zwemrondje in de San Francisco Bay; een maand voordat zijn Palace Hotel de deuren zou openen.

Het palace Hotel werd echter alles wat Ralston de inwoners van SF had beloofd: het meest luxueuze hotel aan de Amerikaanse westkust. De rijksten der aarde verbleven er en als er iemand belangrijks in de stad op bezoek was, dan was het Palace eigenlijk de enige keuze waar ze zouden slapen. Zo ook meerdere Amerikaanse presidenten, waaronder Warren G. Harding. Hij was een van die gasten die wel incheckten, maar niet meer uitcheckten. Tijdens zijn verblijf overleed de president namelijk onder erg verdachte omstandigheden.

Zijn vrouw weigerde autopsie uit te laten voeren op het lichaam van haar man. De regering kon daardoor niets anders dan concluderen dat de president waarschijnlijk was overleden aan een longontsteking die hij moet hebben opgelopen in Alaska, waar hij was geweest voordat hij naar Californië kwam. Andere verhalen wijzen echter naar de vrouw van Harding. Zij zou hem hebben vergiftigd als wraak op het vele overspel van 'the most horny president' tijdens zijn machtsperiode. Het echte antwoord zullen we waarschijnlijk nooit weten.

De jaren '20 van vorige eeuw waren een ware kwelling voor San Francisco. De Amerikaanse regering verbood zo'n beetje alles wat er in deze stad geliefd was. Vooral de verkoop van drank was een groot probleem, maar gelukkig waren daar die 'stoute' speakeasies die via geheime deuren, verborgen locaties en diverse codewoorden alsnog een flesje sterke drank bij hun klanten konden bezorgen. Het Palace Hotel was een van de meest populaire plekken bij vooral de rijken in de stad.

Zo kon je in het Palace bijvoorbeeld een boeket 'flowers for my dinner date' bestellen. Kwam je vervolgens bij je tafeltje, dan stond er een mooi boeketje te wachten met daarin verstopt een lekker flesje bourbon, die je dan, met of zonder je date, in je kamer op kon drinken.

Aardbevingen en San Francisco zijn een onafscheidelijk koppel, met alle gevaren van dien. Dat was al bekend in de tijd van de bouw van het Palace Hotel en dus besloot Ralston voldoende voorzorgsmaatregelen te nemen om zijn pareltje te beschermen in geval van trillingen en daaropvolgende branden. Een van de veiligheidsmaatregelen was een waterput en -reservoir in de kelder van het pand. Mochten de waterpijpen breken, dan kon het hotel gered worden middels de eigen watervoorraad.

Een geweldig plan en in 1906 leek het een succes te worden. Op 18 april, iets na 05:00 uur 's ochtends trilde de grond onder San Francisco. Waterleidingen braken, branden braken uit en in een mum van tijd stond een groot deel van de stad in de fik. Het Palace Hotel bleef wonderwel gespaard en dus werd besloten het water uit het reservoir te gebruiken om omliggende panden te redden. Tevergeefs... En toen het water op was, de branden nog steeds niet uit waren en zelfs richting het hotel kwamen, ging ook het chiqueste hotel in de stad in vlammen op. Tijdens de heropbouw van SF werd het hotel echter herbouwd, maar de grandeur en klasse die Ralston in het hotel had toegepast, keerden niet meer terug in de nieuwe versie.

Het Palace Hotel '2.0' veroverde binnen no-time weer een plekje in de harten van de San Franciscans en kreeg als eerbetoon een schilderij aangeboden van een lokale kunstenaar. Het schilderij kreeg de naam The Pied Piper, bij ons beter bekend als de Rattenvanger van Hamelen. De Pied Piper kreeg een prominent plekje in de bar en verwierf met name in de tijd van de drooglegging een iconische status in de stad.

Tijdens een van de dure renovaties aan het hotel, besloten de eigenaren wat geld terug te verdienen door het schilderij te koop aan te bieden. Het zou destijds enkele miljoenen moeten opbrengen. Protesten vanuit de stad voorkwamen echter dat de Pied Piper bij in een privécollectie achter slot en grendel zou verhuizen. De koop werd afgeblazen en het duurste openbare kunstwerk van SF is nog steeds voor iedereen gratis te aanschouwen in de Pied Piper-bar van het hotel.